เด็กชายวัยระดับนักเรียนมัธยมดูกระตือรือร้นเป็นพิเศษเมื่อใกล้เวลาโรงเรียนเลิก พอเลิกเรียนเขามักจะไม่รอช้า มุ่งหน้าตรงไปห้องซ้อมวงโยธวาทิตของโรงเรียนเลยในทันที ที่นั่นคือพื้นที่แห่งความสุขของเด็กชาย
“…มันเป็นความสุขครับ” เด็กชายอธิบายความรู้สึกออกมาอย่างเรียบง่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนที่เขามีทูบาอยู่ในมือ พร้อมกับเล่าถึงความฝันที่ตัวเองมีด้วยสายตามุ่งมั่น “ผมอยากเป็นนักดนตรีออร์เคสตร้า แบบในระดับโลกครับ”
วิถีชีวิตเช่นนี้คงไม่แปลกตาเท่าไหร่นัก หากเขาอยู่ในเมืองใหญ่ แต่ อาดีน โต๊ะหมุด สมาชิกวง TS.5 Wind Ensemble เขาเกิดและโตในจังหวัดสงขลาและมีความเป็นอยู่ในพื้นที่ชุมชนขนาดย่อมของชาวประมง
อาดีนเริ่มต้นชีวิตในแต่ละวันแต่เช้าตรู่อยู่เป็นประจำ เขาจะตื่นหลังจากเที่ยงคืนไปแล้วเพียงไม่กี่ชั่วโมง ตั้งแต่ตีสามจะขี่รถเครื่องจากบ้านออกไปช่วยแม่เตรียมเปิดร้าน
และช่วยขายข้าวมันไก่ทุกวัน ก่อนจะถึงเวลาใกล้โรงเรียนเข้าถึงค่อยลงเรือข้ามฝั่งเข้ามาที่โรงเรียนเทศบาล 5 (วัดหัวป้อมนอก) แห่งนี้
ห้องซ้อมดนตรี…พื้นที่แห่งความสุข
ห้องเรียนของโรงเรียนเล็กๆ ในชุมชน บ่มเพาะความรู้และวิจารณญาณในด้านต่างๆ ของชีวิตให้กับเด็กนักเรียน ตามคำขวัญ “สามัคคี มีวินัย เป็นหัวใจของนักกีฬา ความสะอาด
เป็นความปรารถนาของทุกคน จงช่วยกันรักษา” ในขณะที่ห้องซ้อมดนตรีของวงโยฯ อาจกำลังทำหน้าที่เสริมในการช่วยขัดเกลาจิตใจให้อ่อนโยนด้วยเสียงดนตรีที่ขับกล่อมบทเพลง
วง TS.5 Wind Ensemble มาจากชื่อของโรงเรียนคือ Tessaban 5 (Wathuapommnork) School Marching & Symphonic Band วงโยธวาทิตโรงเรียนเทศบาล 5 วัดหัวป้อมนอก เทศบาลสงขลา ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้เข้าร่วมประกวด TIWSC 2019 รุ่น Class D วงขนาดเล็ก จำนวน 4-15 คนที่กำลังศึกษาไม่เกินระดับปริญญาตรีหรือเทียบเท่า
จัดโดย โครงการคิง เพาเวอร์ ไทยเพาเวอร์ พลังคนไทย ของ กลุ่มบริษัท คิง เพาเวอร์ ร่วมกับ วิทยาลัยดุริยางคศิลป์ มหาวิทยาลัยมหิดล โดยมีครูธรรมรงค์ จองเจริญผล เป็นครูประจำวงผู้คอยสอนและฝึกเด็กๆ ในวงซึ่งมีสมาชิกอยู่ทั้งหมด 11 คน ครูธรรมรงค์เป็นผู้หนึ่งที่มองเห็นความมุ่งมั่นและความรักในการเล่นทูบาของเด็กชายคนนี้ เพราะเด็กชายไม่เคยคิดทิ้งดนตรีไป ถึงเขาจะเสียพ่อไปทำให้ครอบครัวของอาดีนมีอยู่แค่แม่กับเขา และดนตรีสามารถนำพาชีวิตของเขาไปเจอในสิ่งที่ดีได้
ตำแหน่งประจำในวงของอาดีนคือเครื่องดนตรีทูบา ซึ่งเป็นเครื่องลมทองเหลืองที่ทำหน้าที่เป็นเสียงเบสของกลุ่มเครื่องเป่า ครูยังบอกว่าเด็กชายใส่ใจกับการซ้อมเป็นประจำ ตามที่เห็นได้จากแววตาที่ทุ่มเทในการเล่นทุกครั้ง
Suggestion
เป่าทูบา เพื่อสานฝันของหัวใจ
เวลาแห่งความสุขที่ท่วมท้นในใจของอาดีน คือตอนที่เขาได้ใช้เวลาอยู่กับปากเป่าทูบาของเขา ซึ่งไม่เพียงแค่เป็นการได้เล่นเครื่องเป่าที่ชอบเท่านั้น แต่การบรรเลงทูบายังเชื่อมโยงเขากับความคิดถึงพ่อที่จากไปแล้วไว้ด้วยเสียงดนตรี
“ถ้าทำได้ผมอยากบอกพ่อว่ายังคิดถึงพ่ออยู่ อยากให้พ่อได้มาเห็นตอนที่ผมแข่ง ที่มหาวิทยาลัยมหิดลและอยากให้เขารับรู้และดีใจครับ ว่าผมกำลังจะสานฝันของพ่อให้สำเร็จแล้ว เม้าท์ (ปากเป่าทูบา) ของผมได้มาจากเงินประกันชีวิตของพ่อ เหมือนมันเป็นความสนับสนุนของพ่อ ที่พ่ออยากจะซื้อให้ผมอยู่นานแล้วครับแต่เขาไม่มีตังค์ สำหรับผมแล้วคล้ายกับว่ามันเป็นมรดกส่วนหนึ่งที่แลกมากับความเศร้า”
อาดีนเป็นเด็กขยันและคอยทำหน้าที่แทนพ่อที่จากไปแล้วเกือบทุกอย่างที่เขาทำได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการดูแลแม่กับสิ่งที่แม่ทำเพื่อเลี้ยงชีพให้กับสองชีวิต ซึ่งนอกจากเวลาในการขายของและช่วยทำงานบ้าน เป็นเวลาที่เขาอยู่กับเครื่องดนตรีที่เขาหลงใหล
นอกห้องซ้อม เมื่ออาดีนมีเวลาว่างจากการช่วยแม่ เขาให้เวลากับการเล่นทูบาที่รัก แม้ในเวลาที่ไม่ได้มีเครื่องดนตรีอยู่ในมือก็ตาม “เวลาว่างๆ ผมจะทำ ‘บัซซิ่ง’ คือทำปากกระทบกันครับ” นั่นคือการฝึกฝนของเขาที่สำคัญต่อการเล่นเครื่องดนตรีชิ้นนี้ให้มีคุณภาพ เพราะเสียงของทูบาเกิดจากการบังคับเสียงจากการเป่าลมให้เกิดแรงสั่นผ่านริมฝีปากของผู้เล่นเข้าไปในที่เป่า แม่ของอาดีนบอกว่าเขามักเอาขวดน้ำหย่อนสายยางใส่ลงไป แล้วเป่าปากทำเสียงดัง “บึ้บบึ้บบึ้บบึ้บ” อาดีนซ้อมเช้า… ซ้อมเย็น ซ้อมอยู่ตลอดเมื่อมีโอกาส และซ้อมในทุกที่… เมื่อนั่งอยู่ว่างๆ หรือเขาเข้าห้องน้ำ เสียงแบบนี้ก็จะดังมาให้ได้ยินอยู่ตลอด
นั่นเป็นเพราะการเป่าทูบาสำหรับอาดีน คือความรักและความสุข ทั้งยังเป็นความทรงจำดีๆ ถึงพ่อ “เวลาผมมาซ้อม พ่อผมเขาก็จะมานั่งรอ เขาเคยบอกว่าเพราะดีนะ ให้เล่นต่อไป เขารู้ว่ามันเป็นความสุขของเรา จนกระทั่งพอพ่อผมเริ่มป่วย เริ่มเข้าโรงพยาบาลบ่อยขึ้น ผมคุยกับพ่อไว้ว่าถ้าหากผมไม่ได้ไปเรียนต่อทางการเป็นข้าราชการ ก็จะมาเล่นดนตรี พ่อบอกว่าทำให้ได้และทำให้เห็นก็แล้วกัน…”
โอกาสที่ได้ไปเข้าแข่งขันการประกวดดนตรีในระดับชาติคือก้าวที่สำคัญซึ่งทำให้ฝันที่อาดีนมีอยู่…ได้ออกเดินทาง และแน่นอนว่าช่วยให้ฝันที่เขาอยากเป็นนักดนตรีระดับสากลนั้น ได้ขยับเข้าใกล้ความเป็นจริง… อีกนิด
เสียงกริ่งประจำวันหมดคาบเรียนสุดท้ายของอีกวันหนึ่งดังขึ้นแล้ว อาดีนรี่ไปที่ห้องซ้อมของวง ตรงไปที่เก้าอี้นั่งประจำตำแหน่งเครื่องดนตรีของวง เขาไม่รอช้าเปิดถุงเก็บปากเป่าออกมาประกอบเข้ากับตัวเครื่องเป่าทูบา เสียงทูบาเพิ่งเริ่มต้นดังขึ้น สอดประสานกับเสียงดนตรีอื่นๆ ในวง
