ถ้า X-Men คือมนุษย์ที่มาพร้อมพลังเหนือโลก RO. Mens ก็คือขุมพลังทางดนตรีสุดแกร่งแห่งโรงเรียนวัดราชโอรส ที่สู้สุดแรง เพื่อร่วมเป็นหนึ่งในการแข่งขัน THE POWER BAND การประกวดวงดนตรีสมัยนิยมผสมเครื่องเป่า ประจำปี 2564 จัดโดย คิง เพาเวอร์ ไทย เพาเวอร์ พลังคนไทย ร่วมกับ วิทยาลัยดุริยางคศิลป์ มหาวิทยาลัยมหิดล
ใครที่ได้ชมโชว์เมื่อครั้งนั้น ขอแสดงความยินดีด้วยที่คุณไม่ได้พลาดการแสดงที่สร้างสีสันเจิดจ้าบนเวทีประกวด ชนิดที่เรียกว่าถ้ามีมาตรวัดความจัดเต็มเข็มคงวิ่งทะลุเกินร้อย ด้วยสมาชิกทุกคนใส่มาเต็มที่ ปลดปล่อย “ความบ้าบิ่น” ในเพลงแนวดิสโก้ ฟังก์ โซล ที่พวกเขาเชี่ยวชาญ สร้างความตื่นเต้น และเอนเตอร์เทนผู้ชมแบบไม่ยั้ง ตั้งแต่โน้ตตัวแรกจนถึงโน้ตตัวสุดท้าย
• รวมพลังชาววัดราชโอรสแบบไม่จำกัดรุ่น
• โควิดหวิดทำให้ไม่ได้ประกวด
• ซ้อมแค่ 3 วัน ทะลุถึงรอบสุดท้าย!
เหลียง-สุเมธ เกียรติวณิชพันธุ์ (ร้องนำ) บอส-อัครพล แซ่จิว (เบส) อเล็ก-จิราพัชร ไชยรมณ์ (ทรัมเป็ต) และ ใบบัว-แพรวา พิทยรุ่งโรจน์ (เพอร์คัชชัน) 4 ตัวแทนของวงขออาสามาช่วยกันเล่าถึงหลากหลายความเป็นมาและเป็นไปของ RO. Mens
“R และ O คืออักษรย่อของโรงเรียนวัดราชโอรส Mens ที่ตั้งใจสื่อถึงสมาชิกทุกเพศ ทุกวัย พวกเรามาจากการรวมตัวของเด็กจากแผนกศิลป์-ดนตรี และชุมนุมวงโยธวาทิต โดยมีความสนุกเป็นจุดศูนย์รวม” ถ้าจะให้ได้อรรถรสเวลาเรียกชื่อ แนะนำให้เติมความมันห้อยท้าย เหมือนเวลาที่พวกเขาแนะนำตัวอย่างเสียงดังฟังชัดว่า RO. Mens(ซู่)…ลากเสียงยาวๆ โดยเสียงต่อท้ายที่เกิดจากคำพูดกันเล่นๆ ในวง จนกลายมาเป็นอีกเอกลักษณ์ที่เมื่อเราฟังพวกเขาเรียกตัวเองด้วยความภูมิใจทีไรก็ปลุกพลังคึกคักฮึกเหิม ให้ร่วม ‘สู้’ ไปด้วยทุกครั้ง โดยเฉพาะครั้งนี้กับเวที THE POWER BAND ที่พวกเขารวมพลังกันสู้สุดใจ ตั้งแต่ยังไม่ได้ก้าวเท้าออกจากโรงเรียน
“การรวมตัวของพวกเราคือเพื่อมาประกวดเวทีนี้ แต่พอมีเหตุการณ์โควิดเข้ามา บางคนก็กลัวเลยไม่สามารถมาซ้อมได้ จนเราจะไม่มาแข่งแล้ว” เขาย้อนเล่าด้วยความรู้สึกที่ยังคง…ตื่นเต้น
“เพราะใกล้หมดเวลารับสมัคร แต่พวกเรามารู้ทีหลังว่ารายการนี้เลื่อนการแข่งขัน ตอนที่รู้มันเหลือเวลาประมาณ 2 อาทิตย์ คุณครูผู้ควบคุมวง (ณัฐพล นุตยางกูล) เลยเรียกทุกคนมารวมตัวกันฝึกซ้อม แล้วก็ส่งคลิปไปรอบแรก หลังจากก็เกิดโควิดซ้ำอีกระลอก กลายเป็นว่าทุกคนเลยไม่ได้ซ้อมร่วมกัน ได้แต่ซ้อมแบบออนไลน์ ซึ่งเป็นไปได้ยากมาก”
จนกระทั่งตารางการแข่งขันครั้งใหม่ถูกกำหนด เลยมีการรวมทุกคนกลับมาซ้อมอีกครั้งหนึ่งอย่างกระชั้นชิด แต่แล้วกลับมีเหตุให้เกือบไม่ได้เข้าแข่งขัน..อีกแล้ว “ทางผู้อำนวยการโรงเรียนไม่อยากให้ไปแข่ง เพราะการซ้อมมันต้องใกล้ชิดกัน เขาก็กลัวว่าพวกเราจะติดโควิด เลยไม่อนุญาต แต่พวกเราอยากแข่งจริงๆ
การประกวดครั้งนี้พวกเรารู้สึกว่าเป็นการประกวดที่ยิ่งใหญ่มากๆ น่าจะเป็นการประกวดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตแล้ว เพราะเป็นการประกวดที่ซ้อมหนัก ถึงจะมีเวลาน้อย แต่พวกเราจริงจังกับมัน มันทำให้รู้ว่าตัวเรามีความสามารถอะไรบ้าง แล้วรายการนี้มีกรรมการที่ยิ่งใหญ่เป็นที่รู้จักของคนทั่วไป เป็นที่รู้จักทั้งโลก ทำให้รู้สึกว่ารายการนี้ยิ่งใหญ่มากๆ ก็เลยเต็มที่กับรายการนี้มากๆ เราเลยขอให้ผู้ปกครองไปคุยกับทางผอ. จนท่านยอมอนุมัติให้มาแข่ง เลยได้มาแข่งจนถึงวันนี้ ดีใจมากๆ ที่มาถึงจุดนี้ พวกเราไม่ได้คาดหวังอะไร แต่เราก็ทำกันเต็มที่ ถึงไม่ได้(รางวัล)ก็ไม่เป็นไร ปีหน้าเอาใหม่ก็ได้”
Suggestion
แม้พวกเขาจะไปไม่ถึงตำแหน่งที่สุดของการแข่งขัน แต่ประสบการณ์ที่แต่ละคนเก็บเกี่ยวกลับไปคืออีกหนึ่งที่สุดในชีวิต
“อย่างที่เล่าไปนะคะว่าอุปสรรคหลักๆ ของเรา ก็น่าจะเป็นโควิด และเวลาซ้อมที่มันค่อนข้างสั้น ก็ต้องแบ่งงานกันดีๆ แต่มันไม่ได้เป็นอุปสรรคอย่างเดียว พวกเราว่ามันเป็นความท้าทายมากกว่า และวงเรามีจุดแข็งคือความสนุก คือเราเล่นดนตรีด้วยกัน อย่างมีความสุข แล้วเรายังสนุกกับมัน และทำให้คนดูมีความสนุกร่วมกับพวกเราด้วย” ใบบัวชูธงความสนุกนำมาก่อน
“แรงบันดาลใจของพวกเราคือความสุข เราอยู่ด้วยกัน เราเล่นด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน มาแชร์ประสบการณ์กัน เช่น ตรงนั้นเป่าไม่ได้ทำอย่างไรดี พี่เขาก็แชร์ประสบการณ์มาว่า ถ้าพี่ทำตรงนั้นไม่ได้พี่มีเทคนิคอย่างไร หนูมาเวทีนี้เป็นครั้งแรก ก็ได้ความกล้าแสดงออก หนูเป็นคนไม่กล้าแสดงออก พอมาอยู่กับพวกพี่ๆ ก็กล้าแสดงออกบนเวทีมากขึ้น ทำให้หนูรู้สึกว่ามันก็ไม่ได้ต่างจากที่เราซ้อมกันเท่าไร ก็เลยปล่อยเต็มที่” ด้านอเล็กขอเพิ่มเติมด้วยความสุข
“ผมว่ารวมประสบการณ์ด้วย อย่างที่เราเห็นศิลปินบนเวทีที่กล้าแสดงออก บางทีแต่ก่อนเขาอาจจะเป็นคนแบบเรา แต่ด้วยประสบการณ์ก็ทำให้เป็นแบบนี้ อย่างมือทรอมโบน ก็เป็นคนขี้อายไม่ค่อยกล้าพูด ผมว่าดนตรีนี่แหละจะช่วยเรา ผมชอบความสนุกในการรวมตัวกันเป็นวงมากที่สุด สนุกกับการเล่นดนตรี และสนุกที่ได้อยู่กับเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ เพราะทั้งวงเป็นคนขี้เล่น เรียกว่าเป็นครอบครัวเดียวกันได้เลย ถ้าไม่นับช่วงโควิด เราเจอกันทุกวันหลังเลิกเรียน ตอนปิดเทอมก็มาซ้อมด้วยกันอยู่ กับการแข่งขันไม่ได้คาดหวังว่าเราจะได้รางวัลอะไรมากมาย ผมรู้สึกว่าตั้งแต่ที่เราซ้อมกันมาไม่เคยตั้งเป้าหมายว่าจะได้ที่ 1 เลย แค่รู้สึกว่าเราได้สนุกไปกับมัน” เหลียงเองก็เห็นด้วยเต็มที่
“ผมเองก็ได้ก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเอง เวลาเล่นที่โรงเรียนก็เขินๆ อายๆ แต่ตอนนี้เต็มที่กับรายการนี้มากๆ พวกเราเป็นตัวของตัวเองดีที่สุด ให้ทุกคนพยายามปรับตัวเข้าหากัน แม้พวกเราจะไม่ได้มีวงต้นแบบ แต่เราเป็นตัวของตัวเอง ที่มีความหลากหลาย เราออกแบบวงของเราเอง เพื่อการประกวดที่น่าจะเป็นครั้งสุดท้ายของพวกเรา ม.6 แล้ว และนี่น่าจะเป็นรายการที่ดีที่สุดในชีวิตตั้งแต่แข่งมา” บอสตบท้ายด้วยรอยยิ้ม
• มือเบสขาดแคลน มือกีตาร์หนึ่งคนเลยต้องผันตัวมาเล่นเบสแทน
• สมาชิกอีกคนอยากเข้าวงมาเล่นกีตาร์แต่กลับถูกจับให้มาเป่าทรัมเป็ต
• ส่วนอีกคนจากมือเบสที่เพื่อนๆ ชมว่าร้องเพลงเพราะ เจ้าตัวเลยหันมาเอาดีทางการเป็นนักร้องนำซะเลย
ว่าเรื่องราวของ RO. Mens พวกเขาทั้ง 4 เล่ากันอย่างออกรสแล้ว พอได้คุยกันต่อถึงเรื่องเบื้องหลังของ เหลียง บอส อเล็ก และใบบัว ปูพรมนำมาแล้ว คงต้องถามต่อว่า ยังไงไหนเล่าซิ
มั่นใจว่าต้องมีคนถามสาวน้อยอย่างอเล็กว่าตำแหน่งทรัมเป็ตในมือนี้มาอย่างไร
“ตอนนั้นหนูโดนหลอกเข้ามา (ขำ) ตอนแรกคิดว่าจะได้เล่นกีตาร์ เอามานั่งดีดกับเพื่อน แล้วครูให้เลือกเครื่องดนตรีเครื่องเป่ามา 1 อย่าง แล้วหนูไม่รู้จักอะไรเลยนอกจากทรัมเป็ตก็เลยเลือกทรัมเป็ต ไม่เคยเล่นดนตรีมาก่อนค่ะ เพิ่งมาเล่นตอนเข้ามัธยม มันเป่าไม่ง่ายเลย แล้วตอนแรกก็ไม่ชอบ พอได้เริ่มฝึกมาเรื่อยๆ ก็เริ่มชอบ เลยเล่นมาจนถึงปัจจุบัน ชอบเสียงเวลาเป่าเป็นเมโลดี้ค่ะ มันตามเพลงไป แล้วเวลายืนเป่ามันสามารถเต้นได้มากกว่าคนอื่น” อเล็กย้อนเล่าไปขำไป
“เสน่ห์ของเพอร์คัชชันที่หนูชอบ คือการเพิ่มสีสันให้เพลงครบมากขึ้น ให้มันดูมีสีสันมากขึ้น เพลงเป็นเพลงสนุกอยู่แล้ว ก็เหมือนไปเพิ่มสีสันแรเงาให้เพลงสนุกมากขึ้น” ส่วนใบบัวถูกใจกับการได้ตี เคาะ และเขย่า
“ผมเล่นกีตาร์มาตั้งแต่ ม. 1 เพิ่งมาเล่นเบสเมื่อปีที่แล้ว ก่อนหน้านี้จะมีรุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งเป็นคนเล่นเบส แต่เขามีภารกิจส่วนตัวก็เลยออกไปก่อน ก่อนหน้านี้ผมเล่นกีตาร์ อาจารย์ก็เลยดึงมาเล่นเบส แต่ชอบกีตาร์มากกว่า เพราะมันมีเสน่ห์ในตัวมัน ในการเล่นเมโลดี้ แต่เบสก็มีเสน่ห์ของมัน นั่นคือการ Slap (การตบสาย) มันเหมือนเป็นการได้ระบายอะไรออกมาสักอย่างกับการ Slap” นี่คือบอสมือเบสผู้โชว์ลีลาตบสายเบสสนั่นบนเวที
“ผมไม่ได้ร้องเพลงมาตั้งแต่เด็กครับ เพิ่งมาร้องเมื่อตอน ม.ต้น ที่เริ่มเพราะผมเป็นคนขี้อาย ไม่ค่อยพูด แต่ตอนร้องยังไม่ได้ร้องเพลงแต่เล่นเบส เล่นดนตรีเป็นวง ผมก็เริ่มรู้สึกชอบการร้องเพลงเพราะผมฟังเพลงบ่อย ชอบร้องอยู่บ้านเล่น มีครั้งหนึ่งได้ไปร้องเพลงกับเพื่อนๆ เพื่อนก็บอกว่าผมร้องเพลงได้ ทำให้ผมมั่นใจมากขึ้น จากที่ชอบอยู่แล้ว พอช่วง ม.4 ก็ขอมาอยู่กับครูก้อง ขอมาอยู่วง ขอมาร้องเพลง เลยร้องมาเรื่อยๆ จนถึงตอนนี้
นี่ทำให้ผมเปลี่ยนนิสัย ผมว่าดนตรีมันทำให้หลายๆ คนเปลี่ยนนิสัย ทำให้ทุกคนกล้าแสดงออกมากขึ้น และช่วยให้เรามีความมั่นใจในตัวเองมากขึ้น จากประสบการณ์ผมเองที่เป็นคนขี้อาย ไม่ค่อยพูด ไม่สุงสิงกับใคร อยู่ตัวคนเดียวมากกว่า พอได้มาเล่นดนตรี มีการแข่งขัน มันทำให้เรากล้าแสดงออก ทำให้เราเข้ากับสังคมดนตรีและสังคมในชีวิตจริงได้ดียิ่งขึ้น” เหลียงเปิดถึงมุมมองของตัวเองและดนตรีที่เขารัก
ก่อนที่ทั้ง 4 คนจะปิดท้ายรวบตึงทุกความรู้สึกร่วมกัน “ความรู้สึกเล่นคนเดียวกับเล่นเป็นวงมันต่างกันมาก เล่นคนเดียวมันก็จะเหงาๆ หน่อย ทุกคนคิดว่าการที่มีวงแล้วเราประสบความสำเร็จไปกับวงมันดีกว่าการที่ประสบความสำเร็จคนเดียว มันได้มีความสุขด้วยกัน การที่เราชนะ เราก็ชนะไปด้วยกัน แพ้ก็แพ้ด้วยกัน หลังจากนี้บางคนจบ ม.6 ไปก็อาจจะไม่ได้ต่อทางสายดนตรี สุดท้ายพวกเราก็คงมีวันที่จะต้องแยกทางกัน แต่คงคิดถึงโรงเรียน คงคิดถึงทั้งกลุ่มนี่แหละ คิดว่าคงเป็นความทรงจำ ที่ทำให้เรานึกถึงอย่างมีความสุข”
Suggestion
เรื่องสนุกๆ ของ RO. Mens ยังมีไม่จบ
• อยากรู้ไหมว่าอะไรทำให้ พี่เอ้ BOTCASH โปรดิวเซอร์มือทอง เอ่ยปากชมน้องๆ รุ่นใหม่อย่าง RO. Mens ว่า “เฟี้ยวและเท่” คลิกที่นี่เลย https://www.youtube.com/watch?v=C7MvmYv1FpA
• Let’s Get It Done คือเพลงที่พวกเขายกไว้เป็นเพลงประจำวง “เพลงนี้ทำให้วงเราประสบความสำเร็จมากที่สุด ถึงขั้นอันดับที่ 3 ของประเทศ จากเวทีบทเพลงรักแห่งแผ่นดิน”
• เจ็บเจียนตาย เพลงบาดอารมณ์ คือเพลงแรกจากสร้างสรรค์ของพวกเขา ภายใต้ชื่อ RATTAYA https://www.youtube.com/watch?v=Mxywr0Y_t0E
คลิกชมโชว์ที่เต็มด้วยพลังของ RO. Mens
